Kryzys 1929 roku i antyimportowa zmiana stawek akcyzy spowodowały szybki rozwój winnic Podola i wzrost produkcji wina gronowego. Powołana przez Ministerstwo Komunikacji do walki z kryzysem Liga Popierania Turystyki wykorzystywała podolskie winnice do wspierania regionalnych inicjatyw, głównie Święto Winobrania organizowanego od 1935 roku pod patronatem premiera, marszałka Sejmu i ministra rolnictwa. Turyści zjeżdżali się z całej Polski i zagranicy okolicznościowymi pociągami. Zaleszczyckie winne dożynki było odbierane jako wydarzenie kulturalne, nie zaś gospodarcze. Podczas spotkań dyplomatycznych wino stało się standardem.
W 1939 roku szkółki nie mogły sprostać realizacji zamówień na sadzonki dla podolskich plantacji. Ziemianie projektowali „spółdzielczą wytwórnię wina gronowego”. Przedsięwzięcie było popierane przez państwo. We wrześniu 1939 roku nastąpił koniec winobrania.
Jedynym regionem, gdzie nieprzerwanie zachowały się winnice w Polsce jest Zielona Góra należąca wtedy do Prus. Był to okres, gdzie stawiano na tanie wina owocowe, natomiast cały sprzęt do produkcji wina, jak również jedne z największych europejskich beczek całkowicie zniszczono.
Za początek odrodzenia polskich winnic uznano lata 80. ubiegłego stulecia, moment, kiedy Robert Myśliwiec z Jasła zdecydował się na posadzenie sadzonek winogrona z różnych zakątków świata, aby potwierdzić jakie odmiany sprawdzą się w klimacie polskim. W tych czasach powstała pierwsza polska odmiana i następuje dynamiczny rozwój winiarstwa w Polsce.
Obecnie istnieje ponad 300 polskich winnic, a ich liczba ciągle wzrasta. To dopiero początek drogi, jednak śmiało można stwierdzić, że Polska zrobiła dobry start ku odrodzeniu branży winiarskiej.
