Czas na moją bella Italia! Tak kochane przez mnie Włochy nie odstają pod względem różnorodności czerwonych win od Francji.
Zacznijmy od Piemontu – tutejsze czerwienie powstają głównie z trzech odmian. Najlżejsze z nich to Dolcetto, codzienne wino piemonckich rolników, charakterne, kwaskowe, owocowe, idealne do makaronów, ale w najlepszych ekspresjach z okolic Dogliani, dające zaskakująco poważne wina. Znowu Barbera to odmiana wybitnie kwaskowa, a za to niemal bez garbników – świetny partner do esencjonalnych gulaszów. Królem Piemontu jest jednak Nebbiolo, zwłaszcza z dwóch słynnych apelacji Barolo i Barbaresco. To odmiana zadziwiająca, w kolorze niemal różowa, ale kwasowości i tanin pozazdrościć by mu mogło większość czerwonych win. I te aromaty, od kwiatów, przez czerwone owoce, leśną ściółkę, przyprawy… można by wymieniać w nieskończoność. Nie będę ukrywał, Nebbiolo to mój ulubiony czerwony szczep winorośli.
Leżąca na samej północy Włoch dolina Górnej Adygi to miejsce szczególne, w którym ścierają się wpływy włoskie i germańskie. Znajdziecie tutaj znakomite wina z Pinot Noir (o stosunkowo chłodnej, górskiej ekspresji), ale też zadziorne, owocowe Lagreiny oraz odmianę Schiava, dającą wina leciutkie, soczyste, bardzo chrupkie.
Dalej na południe, okolice Werony to miejsce gdzie powstają owocowe, wiśniowe wina z trzech dominujących odmian Corvina, Corvinone i Rondinella. Tutejszy podział apelacyjny opiera na się na trójstopniowej drabince – od klasycznej Valpolicelli, przez Ripasso, aż po słynne Amarone. Z każdym szczeblem do nut czerwonych owoców dochodzą kolejne warstwy, a Amarone to już wino ze wszech miar kompleksowe, gęste, prawdziwe medytacyjne.
Dalej na zachód, we Friuli spotyka się sporo odmian międzynarodowych (wśród nich Merlot i Cabernet Sauvignon), ale też zadziorne, ziołowe wina z odmiany Schioppetino oraz wiśniowe, radosne Refosco.
Emilia-Romania to w zasadzie dwa nieco sztucznie połączone regiony, bardzo różniące się też pod względem winiarskim. Ten pierwszy słynie z Lambrusco, w wytrawnej wersji będącym świetnym towarzyszem pochodzącej stąd szynki parmeńskiej, a w Romanii coraz popularniejsze staje się Sangiovese.
Jednak królestwem tej odmiany jest oczywiście Toskania, gdzie w takich apelacjach jak Chianti Classico (ten dopisek Classico jest ważny, bowiem jest kilka apelacji z Chianti w nazwie, zdecydowanie różniących się jakością), Brunello di Montalcino, czy Vino Nobile de Montepulciano osiąga ona szczyty swojej ekspresji. Kwaskowe wiśnie, mocna kwasowość, świeżość, rozwijające się z czasem aromaty suszonych owoców, nuty leśne, skórzane, ziołowe, to znaki charakterystyczne Sangiovese.
Tym samym, czym ta odmiana jest dla Toskanii – szczep Montepulciano (niemający nic wspólnego ze wspomnianą przed momentem apelacją) jest dla wybrzeża Adriatyku od Marche po północ Apulii. Daje on wina z ciemniejszym owocem, leśne, za młodu trochę nieokrzesane, ale których jakość systematycznie rośnie.
Środkowa i południowa część Apulii to kraina Primitivo, pełnego, słodkawego wina – podobno ukochanego przez Polaków. Warto jednak zwrócić uwagę na inne tutejsze szczepy, takie jak Negroamaro czy Susumaniello.
Wreszcie Etna, wyspa niesamowicie różnorodna winiarsko, na której znajdziemy tęgie, śliwkowe Nero d’Avola, ale i filigranowe, kwiatowe Frappato, oraz przede wszystkim wspaniałe wina z Etny oparte o Nerello Mascalese, których aromatyczność i kwasowość bywa porównywana (słusznie zresztą) z Nebbiolo.
.jpg)
